Üzerine sayısız şarkılar yapılmış, şiirler yazılmış,
ruhumuzun dış dünyaya açılmış pencereleri...
Yorgun ve uykusuz hissettiğimizde yarı açık yarı kapalı...
Mutlu ve sevinçliyken ışıl ışıl parlayan,
öfkeli anlarımızda çakmak çakmak...
Hüzünlü anlarda buğuludur gözler.
Ve hatta; bu yüzden mi vardır göz pınarları?
Aşkla bakan, sevgiyle bakan, öfkeyle bakan, minnetle bakan, korkuyla ya da nefretle bakan,
zekâ fışkıran, boş boş bakan gözler...
Uzar gider...
Sözün özü; şarkıda söylendiği gibi sadece ''Kalbimizin aynası'' değildir gözler.
Ruhumuzun, aklımızın, beynimizin de aynası, yansımasıdır, ''Yalan nedir bilmez onlar''...
Hayvanların da gözleri vardır değil mi?
Onlar da tıpkı bizimkiler gibi bir çift göze sahiptirler...
Peki, hiç aklınıza geldi mi?
Bir kedi ya da köpek sizinle ilk karşılaştığında önce nereye bakar?
Başka hiçbir yere tesadüf etmeyen biçimde direkt gözlerinize bakar.
Hatta dikkat edin, minnacık bir hamster bile cüsseniz ne kadar büyük olursa olsun,
size bakarken gözlerini gözlerinizin merkezine odaklamaya çabalamaktadır.
Ne elinize-ayağınıza, ne kulağınıza ne de başka bir yere...
Sadece gözlerinize bakmaktadır...
Sizin gözleriniz de onunkilere...
Şimdiye kadar hiç irdelemediğim bu gerçeğin şaşkınlığı içindeyim.
Bu sizce de mucizevi değil mi?
* * *
Ek:
Gözler gerçekten kalbin aynasıymış (Tık Tık)