Aşk Nedir?

''Mutluluk'' ve ''Umut''ile ilgili yazılardan sonra yine insana mahsus duygulardan ve en yoğun biçimde yaşananı olan ''Aşk'' tan bahsedeceğim bu kez.

Duygusallığın, kalbe yerleşmiş bir sevdanın vazgeçilmeze dönüştüğü, geceyi gündüze kattığı bir olgu. Yeryüzü süregeldiğinden beri var olduğundan emin olabileceğimiz, iki kalp arasına sıkışmış, tarifi kişiden kişiye değişen hislerin yoğun biçemde kişiyi etkisi altına almasıdır, diyebiliriz aşk için.
Ve sanıyorum hissetmeyen bir yürek yoktur onu. Az ya da çok, sonu hüzün ya da mutlulukla bitsin, yani her ne olursa olsun, hiç olmayacak bir anda iki yüreğin arasına sıkışıp kalıveren bir duygudur o.

''İki yürek'' derken, ''karşılıksız aşk '' diye de bir şey var ne yazık ki...
Dünyadaki en yüce duygudur ama aşk bence. Kimi zaman körü körüne bir bağlanıştır. ''Sevgili''nin yokluğunun verdiği hiç geçmeyen bir sızı, hücrelerin tamamına yerleşmiş bir sarhoşluğa, kimi zamansa saatin kaç olduğunu bilip de aldırmamaya benzeyen... 

Dilimizdeki en sihirli kelimedir o’nun ismi. Sevdiğimiz, gecemiz, gündüzümüz ve her şeyimizin sebebi oluvermiştir aniden.
En güzel yıllarımız onunla birlikte geçmiş gibidir. Yaşama sevincimiz, gördüğümüz rüyayı sabah uyandığımızda yaşıyor gibi olmaktır. Böylesine yoğun hissedilen ve iki kişiyi ilgilendiren bir duygunun sonsuza kadar sürememesi, problemsiz ve pürüzsüz ilerleyememesi de en az onun varlığı kadar gerçek midir?

En ünlü filmlerin, romanların, şarkıların ve şiirlerin bilindik konusu olmuştur bu yüzden. Ve ''aşk'' kelimesi ''ayrılık'' ile özdeşleşmiştir sanki. Dikkat ettiniz mi hiç, tarihteki en ünlü aşklar ayrılıklarla bitimlenmiştir. Ve ne gariptir ki hep ayrılıkla biten aşklar merak edilmiş, dilden dile dolanıp günümüze kadar ulaşmıştır. Sorunsuz ve mutlulukla biten bir aşktan kime ne? Evet, galiba gerçek aşk, birtakım acılardan, pürüzlerden, ayrılıklardan, belki ihanetlerden geçmiş olmalı ki çağlar boyu yaşasın. Bu da böylesi inanılmaz bir gerçektir bana göre...

Ayrılık ve aşk... Sanki ”Aşkın Kanunu”...
Bir gün olup da, yüreğinizin derinlerinde bir yerde bir şeyler yavaş yavaş kanıyorsa, heyecanla çarpan yüreğinizi kızgın bir hançer dağlamaya ve derinden sızlatmaya başlamışsa; acıların en büyüğü oluyor o yaşanan. Sevgilinin tatlı bir tebessümü ya da sözüyle göklerde uçup yıldızları kucaklıyor gibiyken, gördüğünüz o rüya sadece bir kabus oluyor artık geceyi gündüze karıştıran.

Aşkı başlı başına bir filme benzetebiliriz. Başrollerinde iki kişinin rol aldığı ve konusu delicesine yaşanan bir sevda olan bir film. Sonu mutlulukla bitiyorsa problem yok...
İki seven ömürlerinin sonuna kadar birlikte oluyor zaten...
Peki ya yine ''ayrılık'' ile bitimlenmişse? 
O zaman da yaşananlar bir film gibi geride kalıyor ve bir daha silinmemek üzere kalplerin en derin köşesine kazınıyor acıyla.

Aşk başladığında ''Motor!'' veya ''Sahne!'' denmiyor belki. Ama bir zamanlar birbirini delicesine seven iki kalp, ayrılırken iki ayrı kapıdan selam bile vermeden çekilip sahneyi terk ediyor.
Perdeler hüzünle iniyor. Sahne bir biçimde kararıyor...
Ve film sona eriyor...

* * * * *

Not: Bu yazımı okuyup yorum yapan sevgili godsyndrome yapmış olduğu iki yorumuna rağmen net anlayamadığımı belirtmem üzerine blogunda konuyla ilgili çok güzel bir yazı yazmış. Kendisine teşekkür ediyor ve okumanızı öneriyorum:)