Geleceğin doçent ve profesörlerinin daha yolun başında nasıl örselendiğinden, ruh sağlıklarının nasıl bozulduğundan haberiniz var mı?
Şu ya da bu üniversite demiyorum. Kurduğum cümleler geneli kapsıyor farkındaysanız. Çünkü ülkemizdeki birkaç üniversite dışında durum ne yazık ki aynen budur! Çünkü kapalı kapılar ardında neler olup bittiğinden haberiniz yok!
Peki asiste edilecek, olması gerektiği gibi iyi niyetli hocalar yok mu memlekette?
Var elbette. Ancak sayıları bir elin parmaklarını geçmiyor ne yazık!
Evet, bilim adamı olmak üzere üniversitelerde göreve başlayan asistanların, namıdiğer araştırma görevlilerinin durumları kendilerini ''akademik köle'' olarak adlandıracakları kadar vahim ne yazık ki (Bu tabirlere ''emir eri'' ve ''mahkûm'' sözcüklerini de ekliyorlar). Onlar daha göreve adım atar atmaz yıpratılmaya ve örselenmeye başlıyor. Zekâları, aldıkları eğitimin kalitesi, bilimsel yayınlarının yeterliliği ne kadar üst seviyede olursa olsun, farkeden hiçbir şey yok!..
''Kutsal'' bildiğimiz bu akademik yolda yitip giden değerleri bir bilseniz!
Tam dokuz yıl insanüstü çabalar sarfetmesine rağmen bir türlü doktorası bitirilmeyenleri mi ararsınız, akıl sağlığını yitirenleri mi, yoksa intiharın eşiğine gelenleri mi? İhtimallerin içinde en iyisi ne, biliyor musunuz? Her şeyden vazgeçip onca birikimi çöpe atarak daha yolun başında sıradan bir memur olmayı tercih etmek… Ve daha ilk yılda bunu yapanların sayısı azımsanmayacak kadar büyük. Araştırın!
İnanın yazdıklarımda en ufak bir abartı yok. Ben özet cümleler halinde geçiyorum. Gerisi için yetkili ağızlara başvurun. Sorunun büyüklüğünü ve vahametini bizzat öğrenin ki yolunuzu ona göre çizin…
Sakın ola ki asistanı olduğunuz hocanın sevmediği kişilerle konuşmayın, hatta selam bile vermeyin. Ayrıca kulaklarınızı dört açıp hakkında duyduklarınızı bir an önce kendisine yetiştirmeli, eteklerini tutup iyi öpmelisiniz ki hocanın koruyucu kanatları altına girip ilim irfan yolunda hızla ilerleyebilesiniz. Çünkü akademik kadroya atanmak, görevinde yükselmek, önemli projelerde yer almak için akademik ehliyetin değil, yöneticilere olan yakınlığın belirleyici, unutma!..
Ve hoca pek bir şey yapmayacak, bunu da unutma! Artık onun tüm görevleri sana ait. Kayıtsız şartsız itaat etmek zorundasın. Dersleri sen anlatacak, sınav sorularını sen hazırlayacak ve sınavı da sen yapacaksın.
Bundan sonrası şansına kalmış artık...
Unvanın ''araştırma görevlisi'' ama sen alanınla ilgili araştırma yapmayı tamamen unutmalısın.
Yeni buluşlara imza atmak mı? Aklından bile geçirme!
Hocanın gözüne girmeyi başarırsan muhtemelen sekiz-on yıl falan sonra yar.doç’luk unvanı hak edenlerden olacaksın…
Daha neler, ne detaylar...
Maaşların biraz olsun iyileştirilmesi bile bu çekilmez döngüyü asla çekilir kılmıyor, unutma!..
Görsel: paraforex.net
Eğitimli dediklerimiz böyle olursa gerisi ne olur ki zaten? Ne acı bir şey.
YanıtlaSilEvet, çok acı.
SilBu durum ülke için ciddi bir sorun teşkil ediyor.
Üniversitelerin idari işlerinde çalışan mı ararsın, bir madde ile kapı önüne koyulan mı? Türkiye'de araştırma görevlisi yetiştiren sistem çok çarpık, tıpkı diğerleri gibi.
YanıtlaSilEn olmaması gereken yerde oluyor bunlar.
SilÖrneğin tıp fakültelerindeki asistanlara ''hasta bakıcılığı'' yaptırılması inanılır gibi mi?
Ya çok umursamaz olmalı ya da baştan başlamamalı.
YanıtlaSilBaşlayanların tamamına yakını başına gelecekleri bilmeden başladıkları için oluyor ne oluyorsa.
SilDedim ya, kapalı kapılar ardında gerçekleşiyor.
YÖK konuya en kısa zamanda el atıp ilgili maddeler oluşturmalı ve yaptırım sağlanmalı.
Bu korkunç döngüye son verilmeli...
"İş yerinde mobbing" denen olay maalesef pek çok kurumumuzda var. Ancak bu bir kişilik meselesi diye düşünüyorum. Kişisel kaprisler, amacın dışında hizmet bekleme, karşısındakinin kişilik haklarını hiçe sayma gibi durumlara gerçekten sıkça rastlanılıyor.
YanıtlaSilÖte yandan çok genç yaşta doçent ve profesör olmuş öğretim görevlilerine de sıkça rastlıyoruz. Normal zamanda, normal uygulamalarla bitirmişler. Gerçekten yardımcı olan, rehberlik yapan çok değerli öğretim üyeleri de var. Görev ve sorumluluklar doğru algılandığında, kişiliklere saygı duyulduğunda çok sorun yaşanmıyor sanırım.
Gerçekten yardımcı olan, rehberlik eden çok değerli öğretim üyeleri olmaz mı? Var elbette. O değerli hocalardan her üniversitede var. Ve ne yazık ki bir hayli azınlıktalar. Onlar yaşanan her şeyi gören, farkında olanlar. Araştırma görevlilerine en büyük manevi desteği veren, moral empoze eden kişiler de onlar. Alınan görevden ayrılma kararlarını ''En iyisini yaptın'' diye destekleyip alkışlayanlar...
SilKeşke ben de sizin gibi iyimser olabilseydim. Sorun gerçekten büyük boyutta...
Elinize sağlık, durum tam da bu ve bu çarktan çıkmak neredeyse imkansız... Düzen bunların düzeni olmuş
YanıtlaSil
SilSiz de bu atmosferi soluyanlardansınız, belli. Yalnızca bu düzenin içine düşenler ve yakın çevresi biliyor gerçeği. Onun dışında herkes her şeyi olması gerektiği gibi zannediyor. Birilerinin kulağına su kaçırıp ''imkânsız'' zannedilen bu çarkı durdurmak gerekiyor. Yeter!
Öğrenciyken aynen dediğiniz gibi bir düzen olduğunu anlamıştım ve akademik kariyer ne kadar cezbedici bir fikir olsa da bu yolda yürümenin yıpratıcılığından dolayı hiç bulaşmamıştım o işlere. Deneyen arkadaşlar oldu, onlardan dinliyorum okuldaki dedikoduları:)
YanıtlaSilSizi tebrik ediyorum. Düzeni kendi kendinize farkedip uzak durmanız iyi olmuş; ama sadece ruh sağlığınızı korumak, yıpranmamak adına iyi olmuş.
SilÖğrenciyken bu düzenle alâkası olmayan bir okulda okusaydınız bu kadar şanslı olamayacaktınız:)