Ama nasıl yaşamak? Neye benzeyen bir duygu bu?
Pek çoğunuzun da bildiği ve gözlemlediği üzere, günübirlik bir olay, bir alışkanlıkmışcasına acımadan tüketilen, şaşılası bir hale girmiş aşk.
Bir üniversiteye çok yakın bir noktada oturmakta olduğumdan, yıllardır bulunduğum her yerde çok sayıda üniversiteli görüyorum. Demek istiyorum ki gençlerin günlük hayatları aşkları dahilinde sürekli gözümün önünde.
Aşk bir ihtiyaç sanıldığı için ya da bir özentiden kaynaklanır olmuş artık, ne dersiniz? Çünkü aşka benzer bir tarafı kalmamış gibi duruyor.
Karşı cinsi kendine yakın hissedip, ondan hoşlanmakla başlayan ve onsuz yapamamaya kadar ilerleyen çok yakıcı bir duygudur aşk. Onu düşünmeden uyuyamadığın, sabahları gözünü açtığın ilk andan itibaren yine aklında ve hayalinde onunla uyandığın, kalp atışlarına, nefes alışlarına kadar seni tamamen değiştirip çarpan büyülü bir duygu.
Aşkı tarif etmeye kalkışmak bile başlıbaşına bir hata aslında. Okuduğunuz ünlü aşk romanlarını ve şiirlerini düşünün. Kelime kelime işlenmiş insanın yüreğini titreten o sihirli aşk sözcüklerini.
Hiç dikkat ettiniz mi, görebiliyor musunuz artık o eski aşklardan çevrenizde? Bırakın dokunmayı, sevdiğinin bir bakışıyla eriyip bitilen o destansı aşklar nerede artık ?
Yürekleri aşk için yanıp tutuşan bu nadide insanlar, gerçek aşkı yaşayanlar elbette ki var, ama sayıları ne kadar?
Gençlerin çoğu elinde bir televizyon kumandası varmışcasına anında sıkılıp ''Bu kanal olmazsa şu kanal'' diye gezinmek için ucuz bir ''eğlence olayı'' haline getirmiş sanki aşkı. Şimdilerdeki adı da ''elektriklenme'' sanırım..
Birkaç günlük bu elektriklenme uçup gidiyor ve yeni arayışlarla o zaping olayı devreye giriyor hemen. Üstelik büyük bir zevkle ve modaymışcasına gerçekleştiriliyor bu. Tıpkı fast food tarzı bir hızda, çağla gelen bir alışkanlıkmışcasına..
Yoksa hücrelerimizdeki o ''büyülü gen'' yok olmak üzere mi?