- Yoo... Hayır...
- Bekleme odasında tv yoktu da...
- Televizyonla aram iyi değildir zaten.
- Gazete ya da dergi de yoktu okuyabileceğiniz.
- Olsun, hiç önemli değil. Aklıma bile gelmedi.
- Gidin bakın, doktor ya da diş hekimi muayenehanelerinin hepsinde vardır bu söylediklerim...
- Hiç dikkat etmedim...
- Benim evimde de tv izlenmez hiç.
- Hiç mi..? Gerçekten mi?
- Evet... Biz ailece ne tv izler ne gazete okuruz. Salonumuz yıllardır tıpkı çocukluğumuzdaki gibidir. Eşim, kızım ve ben günün yorgunluğunu dingin bir ortamda sohbet ederek atmaya çalışırız. Bütün gün birbirimizi görmediğimiz için bize kalan sadece gecedir çünkü.
- Peki ya önemli haberler, ülkenin gündemi?
- Onları bir şekilde duyuyoruz nasıl olsa...
- Şaşırmadım dersem yalan olur. Hem de çok...
- Bu bir tercih meselesidir. İnsan dünyaya bir kez gelir. Düşünün şimdi... Kiminin tüm hayatı futboldan ibarettir. Kimi bütün gün ''Akşam olup içki masasının başına geçsem,'' diye düşünür ve sonrasında dünyayı unutur. Bizimki de buna benzer bir şey işte...
Okuduklarınız geçen gün lokal anestezi sonrası bekleme aşamasında ben ve diş doktorum arasında geçmiş olan diyaloğun kelimesi değiştirilmemiş halidir. Sonuç olarak ne düşündüğümü merak ediyorsanız eğer;
''Saygı duymak''...
Evet, hissettiğim buydu. Belki de en iyisi böyle bir tercihti gerçekten...