Blog tarihimde hiç bu kadar uzun ara vermemiştim.
"Yaşama Dair Ne Varsa" demiştim ya hani. Yaşama dair en ağır kesitlerden birinin tam ortasındayım şu an. Günlerdir gram uyku uyuyamamış, ruhsal durumu darmadağın, çaresiz biri...
Bu satırları telefondan yazıyorum.
Ağır bir kalp ameliyatı geçiren ve yoğun bakımda iki gün kalacağı söylenen babam ameliyatı başarıyla atlatmasına rağmen ne yazık ki hiç hesapsız çıkagelen solunum güçlüğü problemini aşamadı, ne yazık ki iki haftadır yoğun bakımdan çıkamadı. Halen orada :'(
Erkek kardeşimle nöbetleşe hastanedeyiz. Onu yalnızca yoğun bakım ziyaret saatlerinde görebiliyoruz. İnsanın dağ gibi babasını orada makinelere bağlı biçimde yaşam mücadelesi verdiğini, daha da doğrusu ölümle pençeleştiğini görmesi öyle dayanılmaz bir acı ki... Gözyaşlarım hiç dinmiyor.
Ziyaret esnasında gözleri kimi zaman açık, kimi zaman kapalı. Doktoru "Konuşun onunla. Sizi duyar, anlar," diyor. Tüm dirayetimizi toplayıp konuşmaya çabalıyoruz. Eliyle ya da başıyla tepki veriyor. İşte o an göz pınarlarının ıslandığını da farketmek var ya... Dayanılacak gibi değil, değil!
Umudumu kaybetmek istemiyorum her şeye rağmen. İnşallah Rabbim onu bize bağışlar...
Dualarınızı esirgemeyin, olur mu?
