Doğanın terapi gücünden, sıcacık güneşten faydalanmanın, fotoğraf makinasını da kapıp kendini dışarı atmanın zamanıydı. Mevsimsel değişimlerde bitkileri, ağaçları, çiçekleri gözlemlemenin iyileştirici etkisini en iyi bilenlerdenim çünkü.
Sonbahar en sevdiğim mevsim. Doğadaki o muhteşem hareketlenme ve renk cümbüşü bir vedaymış gibi görülür, hüzün mevsimidir diye bilinir. Oysa olaya bir döngü, bir yenilenme süreci olarak bakmayı temel aldığında insan, yaşama dair çıkarılabilecek ne çok ders bulur. Ve nasıl iyi gelir...
Doğa Ana tüm yaşanmışlıklarıyla bilge bir anadır artık. Belirli bir bekleme sürecinden sonra yepyeni bir doğumu muştulayacaktır.
Kasım ayı kasımpatı demek sanki. Asıl adı ''krizantem'' olmasına rağmen en canlı renkleriyle açtığı ayın adıyla özdeşleşmiş dilimizde. Bugün çektiğim fotoğrafların içinde en çok kasımpatı var. Çünkü özellikle arayıp buldum. Neredeyse tüm çiçekler solduğunda inadına açıyor rengarenk, tüm canlılığıyla. Melankolinin ve hüznün çiçeği bir taraftan. Ve hepimizin bildiği gibi kasımpatı demek 10 Kasım demek. Ulu Önderimiz Atatürk'ün kasımpatı gördüğünde nasıl mutlu olduğunu Bilkent Üniversitesi'ne ait ŞU sayfadan okuyun lütfen. Etkilenmemek mümkün değil gerçekten.
Mor renkli olanlar burukluğu, sarı renkliler karşılıksız sevgiyi, beyazlar ise sadakati temsil ediyormuş.
Kimin yazdığı bilinmiyor. Yani anonim. Bilen, bulan varsa yazmasını rica ediyorum...
Hiç umutlarınızın bittiğini sandığınız
“Tamam, hiç daha kötüsü olmamıştı”
dediğiniz zamanlarınız oldu mu?
Ya da “Bittim, mahvoldum” dediğiniz?
Damağınızda acımsı bir tadın hiç geçmediğini;
yüreğinizdeki o mengenenin de
canınızı sıktıkça sıktığını hiç hissettiniz mi?
Yalnızsınızdır.
Savunmasızsınızdır.
Yorgunsunuzdur.
Anlatamaz, anlayamazsınız da.
Gözünüzde bir damla yaş, her an hazırdır akmaya.
Sebepli ya da sebepsiz…
Soğuktur elleriniz, belki ısıtacak bir elin olmamasından.
Çirkinsinizdir kendinizce. Aynalara da küs…
Gözlerinizdeki pırıltılar yok oldu, yok olacak gibidir…
Çaresizsinizdir. Sebep çoktur.
Ya parasızsınızdır, ya terkedilmiş, ya hasta.
Aslında yüzlerce ''ya da''dır sizi bu hale getiren.
Ne zaman geçecek bilmezsiniz.
“Umut garibin ekmeği” umar da umarsınız.
Ya çaba?
Oysa hiç gördünüz mü, kim bilir kaç gün olmuş
dalından koparılmış kasımpatlarını?
Hâlâ dimdik, hâlâ ayakta, hâlâ pırıl pırıl.
Koparılmaya inat solmamaya kararlı.
Oysa; aklımız hep güllerdedir, hep lalelerde…
Solmak, kurumak çok kolay.
Oysa dimdik ayakta durabilmek önemli olan.
Yılmamak zorluklardan…
Hayallerden, umutlardan vazgeçmemek asıl olan.
Ne dersiniz denemeye var mısınız kasımpatı olmayı?
Her şeye rağmen, her şeye inat…
Kalın sağlıcakla...