Bu elbette ki doğru dürüst kış yaşanmadığı içindi. Geçen yılki tarihten bile iki hafta önce açtı o harika çiçekleri. Ve ben bu durumun kış şartlarıyla ilgili olduğunu artık iyice öğrendim. Tam tarihleriyle üstelik.
Aylarca önünden geçtiğim o cansız ve kupkuru ağaç...
Özensizce birbirine girmiş dalları, yer yer dökülmüş ve çatlamış kabuklarıyla yaşadığına dair en ufak bir belirti göstermeden, bıkıp usanmadan, orada öylece, sabırla beklemişti. Doğanın o muhteşem döngüsü start verince yine, neredeyse gözle görülür bir hızla tomurcuklarını art arda sıralayıp eşsiz çiçeklerle donanmaya başladı.
''Baharda yansıttığı kıpırdanmaları dikkatle izlemeyi çok sevdiğim, içindeki güneşi ruhunun en aydınlık sabahında doğurmak üzere bekleyen ağaç. Kayısı ağacı, benim ağacım...''
Geçen yıl bu tarihlerde hüzünlü bir yazı yapmıştım onunla ilgili.
Artık kesilme zamanı gelmiş, inşaatlar burnunun dibine kadar dayanmıştı çünkü. Fakat dokunmadılar. Kesmeye kıyamadılar ve yine bıraktılar öylece. İşte bugünkü fotoğrafları:
Bu fotoğrafları çektiğim dakikalar tam da caddeden ardı ardına geçmekte olan seçim propagandası araçlarına rastladı.
Etrafa yayılan yüksek volümdeki coşkulu müziklerinin insanı heyecanlandırmaması mümkün değildi.
Afişlerin arasında şöyle bir cümleyle göz göze geldim:
''Sevgi Kazanacak''
Sevgi kazanacak... Sevgi kazanacak...
İşte dünyanın en kısa, en anlamlı cümlesi.
Dünyadaki en yüce ve birleştirici duyguydu sevgi...
Sevgi varsa barış da vardı.
Bahar döngü demekti. Evrenin bizlere adeta altın tepsiler içinde, özenle sunduğu, içimizdeki umutların da bir gün mutlaka yeşerip çiçekler açacağıyla ilgili büyülü mesajıydı.
Lütfen yalnızca sevgi kazansın. Sıkıntıdan, kederden, üzerimizdeki kara bulutlardan kurtulalım, yetsin artık.
İçimize de bahar gelsin, çiçekler açsın.
Ve o bahar her yeri, herkesi sevgiyle sarsın...
30 Mart seçimlerinin tüm ulusumuz adına böyle bir döngüyü gerçekleştirmesi dileğiyle...