Eşi Yıldız Hanım tarafından kendisini 'bilen değil, öğrenen insan' olarak tanımladığı, hayata hep bir öğrenci gibi baktığı ve karşısındaki kim olursa olsun, herkesi insan onuru eşitliği içerisinde dinlediği ifade edilen canım Doğan Hoca'nın başka türlü davranması asla beklenemezdi zaten.
1938 yılında Mersin'in Silifke ilçesinde doğan ve 11 çocuklu bir ailenin en küçük çocuğu olan Cüceloğlu'nun 10 yaşındayken annesini kaybettiğini, annesizliğini ve ona olan özlemini; kendisiyle yapılan bir röportajda annesinin ölümünden sonrasını ''Annen yok, kimsen yok'' cümlesi eşliğinde gözlerinden yaşlar süzülerek anlattığı videodaki acısını hangimiz içimiz kan ağlayarak yüreğimizde hissetmedik ki?
Doğan Hoca yazmakla bitmeyen bir cevher. O yüzden, bir an önce toparlayıp anekdota geçeyim.
Ankara Atatürk Lisesi'nde okurken Edebiyat öğretmeni Cahit Okurer'in yönlendirmesiyle İstanbul Üniversitesi Psikoloji Bölümüne kaydolmuş, mezun olduktan sonra ABD'de Illinois Üniversitesi'nde doktora yapmıştı. Hacettepe ve Boğaziçi Üniversiteleri ile "Fulbright" bursuyla gittiği Berkeley'deki Kaliforniya Üniversitesi'nde ziyaretçi öğretim üyesi olarak görev yapmış, ayrıca Fullerton şehrindeki California Eyalet Üniversitesi'nde 1996 yılına kadar 16 yıl çalışmıştı.
Doktorayla ilgili bu anıdan o kadar etkilendim ki. Ülkemizde yaşanan tüm sorunlarla birebir bağlantısını kurup baş neden olarak gördüm. Güven duygusu, liyakat ve hak ediş ile ilgili bir ders niteliğinde adeta. Buyurun:
Yattığın yer incitmesin. Huzur içinde uyu canım Doğan Hoca...